wat een geweldige reactie op mijn tai-chi post. echt een voorbeeld van hoe foto's een verhaal kunnen vertellen.
inderdaad, die kleintjes zijn nog helemaal op de juf ingesteld, net kuikentjes die om de moederkloek heen dribbelen. prachtig in beeld gebracht, vooral ook door je PoV (invalshoek), waarbij die ruimte eindeloos groot lijkt en de kinderen ver weg. groothoek lens gebruikt?
mooi om te zien hoe die oudere kinderen zich de ruimte meer toe-eigenen. dat kan aan de leeftijd liggen maar natuurlijk ook aan de situatie (buiten, vrije tijd, geen les-situatie, publiek erbij etc). ze hebben in ieder geval veel plezier.
doorbordurend op het idee van ruimte kwam ik bij deze foto's uit.
vrijdagochtend was het erg mistig. in de polder zag je bijna niets meer, alles was met een grijs waas bedekt. elk geluid werd gedempt, je hoorde alleen af en toe wat waterdruppels uit de bomen vallen. de polder leek volledig van de wereld afgesloten, het was net alsof ik in een schilderij rondliep, alsof de wereld niet groter was dan de reikwijdte van mijn zicht. heel paradoxaal: je op- en afgesloten voelen in een wijds landschap :-()
op de terugweg kwamen we een ooievaar tegen. hij liep op zijn gemak door het weiland te banjeren maar toen hij ons zag naderen vloog hij met langzaam klapwiekende vleugels weg, dwars door de dikke mistdeken heen, het 'schilderij' uit.... en op hetzelfde moment voelde ik ineens weer ruimte en werd ik me bewust van de uitgestrektheid van de wereld om me heen.... een heel bijzondere ervaring!
groetjes van helga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten